Rojnik

Rojnik, to jest taki stwór, któren rozpełznie się chytrze po całym ogrodzie, wyroi się w każdej dziurze i wolnej przestrzeni. A przy tym wygląda ładnie i uroczo, i nikt nie ma serca go wyrywać :)
Mnie rojniki spodobały się bardzo już dawno; bywając w ogrodzie mojej Mamy podstępnie rozpuszczam je na nowych terytoriach. A na blogu Uny - o tu, klik! podpatrzyłam i zapragnęłam mieć swoje w doniczce.
Dwa podskubałam więc Mamie, traktując je jako daninę należną mi od tamtejszego klanu rojników za pomoc w rozprzestrzenianiu się.
Jeden wykradłam z cmentarza. Tak, serio, rósł sobie na wolnym spłacheciu ziemi w otoczeniu rodziny i przyjaciół.
Niestety, albo im za ciemno w domu, albo im ziemia nie odpowiada (nie ten bukiet, nie ten rocznik
i nie takie nasłonecznienie stoku...)
Moje rojniki wybrały opcję pienną. Pnącą znaczy się. Gramolą się do góry.
Położyłam im kilka kamyków, żeby nie zatraciły swojej skalniakowej tożsamości...
Taka dzika odmiana nie nadaje się chyba do domu...