Pęczak. Arborio. Czerwona soczewica. Poddałam się.

Panie i Panowie, uległam. Wraz z zejściem mojego nieodżałowanego czytnika elektroksiążek i wczorajszym ugotowaniem się karty graficznej w laptopie poddałam się presji i będę mieć smartfona. Cóż, moja nieszczęsna prawie sześcioletnia Nokia też już bardzo szwankuje i wyczynia ucieszne harce, w rodzaju samoczynnej zmiany dzwonka w trakcie dzwonienia, utraty wszelkich danych z karty pamięci na trzy dni i cudownego ich odzyskania... Czasem myślę sobie, że mała SI zamieszkująca mój telefon trochę się zdegenerowała i ma jakby... nie po kolei w bitach.
Żal mi będzie bardzo, bo ja się szalenie przywiązuję do posiadanych rzeczy, naprawiam jeśli to możliwe i opłacalne, i hołubię.
No, ale co mają z przyszłym smartfonem mają kasza i ryż? W sumie nic, tylko tyle, że łatwo będzie z listami zakupów, do tej pory pieczołowicie gryzmolonymi po upychanych w portfelu skrawkach. Że zdjęcia na bloga będą częściej, skoro nie trzeba będzie taszczyć aparatu.
I będzie może łatwiej się na "fejsbuniu"ze swoim coraz kompletniejszym wegetarianizmem lansować :p
Z w nagrodę za to, że przebrnęliście przez moje samochwalstwo, to proszę po bułeczce. To wyjątkowy wypiek, w początkowej fazie najlepiej nadający się na demonstracje lub ustawki. Złamania kości, podbicie oka i masowe wybijanie szyb jednym celnym rzutem gwarantowane.
Za to następnego dnia bułki były po prostu wyborne :)
Upiekłam je właściwie ze zmęczenia po pracy. Ciasto zrobiłam z mąki żytniej razowej, pszennej graham i pszennej białej, suchych drożdży, kilku łyżek oleju i łyżki naturalnego jogurtu, żeby weszły do ciasta bakterie mlecznego zakwasu. Ciasto wyrobiłam ręcznie pozbywając się złych emocji, podzieliłam na bułeczki i po uformowaniu wsadziłam na noc do lodówki. Rano poszły do pieca i... mniam. Ciepłe (dość twarde) bułki, Mariuszowa konfitura z czarnej porzeczki i pyszna kawa - śniadanie godne raju :)